De toppers van toen en de vedettes van vandaag. ‘Steinweggers’ in alle vormen en verschijningen. De bekende gezichten en namen of juist de drijvende krachten achter de schermen. Stuk voor stuk collega’s die hun steentje hebben bijgedragen aan ons bedrijf. Een ode aan onze Steinweg iconen!

Hij was ooit taxichauffeur en kent Amsterdam dus als zijn broekzak. Dat kwam goed van pas toen hij via een vriend bij Steinweg belandde als koerier. Documenten bezorgen, monsters wegbrengen… ‘Ik wist dat ze iets met cacao deden, maar verder had ik nog geen idee.’ Inmiddels werkt hij 25 jaar bij Steinweg en kent hij het bedrijf beter dan het stratenboek van onze hoofdstad. Dit is het verhaal van Terminal-operator Raymond van der Erf.

Grote kerel, kale kop, flinke ‘klauwen’… Als Raymond (51) de kantine in stapt, komt er wel écht iemand binnen. Maar al snel blijkt: onder die robuuste buitenkant gaat een zachtaardige, enthousiaste vent schuil. Op kantoor is hij nog engszins ingetogen, maar eenmaal in de cacaoloodsen ontdooit hij. Zijn ogen stralen en op zijn gezicht verschijnt een grote glimlach. Dit is wat hij het liefste doet: met trots en passie vertellen over ‘zijn’ locatie. En als het even kan, doet hij dat nog jaren. ‘Gelukkig hoef ik voorlopig nog niet met pensioen!’

Elke hoek, iedere functie

Hij kon er in het begin nog geen ‘chocola’ van maken. Maar tijdens zijn loopbaan leerde hij steeds meer over Steinweg en cacao. ‘Na die koeriersfunctie, ben ik de productie ingegaan. Ik deed van alles en nog wat en behaalde onder andere certificaten om op de terminaltrekker en heftruck te mogen rijden. Ik was ook betrokken bij de opbouw van de silo. Deze terminal is namelijk relatief nieuw.’ Hij zag elke hoek van de locatie en heeft bijna alle werkzaamheden wel een keer gedaan. Het was dan ook geen verrassing dat Raymond werd benaderd voor de functie van Terminal-operator. Inmiddels is hij dat een jaar of acht. ‘We hebben een hechte groep van ongeveer veertig man en ik probeer ervoor te zorgen dat zij hun werk zo goed mogelijk kunnen doen. Vragen beantwoorden, problemen oplossen, werkorders uitdelen, af en toe bijspringen… Het is intensief, maar nog steeds nét zo leuk als in het begin.’

Van binnen naar buiten

Vanuit de productie naar een leidinggevende functie… ‘Dat was best even wennen’, herinnert Raymond zich. ‘Kwamen die jongens ineens naar mij met vragen! Ik moest ook leren dat niet iedereen hetzelfde werkt. Zolang mensen hun werk goed doen, hoeft het écht niet precies op mijn manier te gebeuren.’ Door zijn ervaring en verschillende trainingen op het gebied van leidinggeven, is Raymond steeds meer in zijn rol gegroeid. Hij denkt mee met zijn team, is open en meegaand, maar kan ook op zijn strepen staan als het moet. ‘Ik ben heel duidelijk en heb wel het idee dat de jongens dat waarderen. We hebben met z’n allen een helder doel: elke dag onze afspraken aan de klant nakomen en op tijd klaar zijn.’ Raymond schakelt daarin regelmatig met zijn manager Michel Kliphuis met wie hij kan lezen en schrijven. ‘Ik waardeer het enorm dat hij mij de kans gegeven heeft om terminal-operator te worden.’

‘Ik ben heel duidelijk en heb wel het idee dat de jongens dat waarderen.’

‘Bijtincident’

Na het werk weer veilig en gezond naar huis… Ook dat is een dagelijks doel voor Raymond. ‘Als BHV’er ben ik extra scherp op veiligheid. We doen bijvoorbeeld altijd een risicoanalyse voordat we beginnen met werken. Beseft iedereen wat de risico’s zijn en is het duidelijk welke beschermingsmiddelen hij moet dragen?’ Het is tekenend voor de betrokkenheid van Raymond bij zijn collega’s. ‘Een ongeluk zit in een klein hoekje.’ Hij kan er zelf over meepraten. Hij was ooit slachtoffer van een ‘incident’, al was dat nauwelijks te voorkomen. ‘Tijdens het werk tussen de balen cacao voelde ik een prikje in mijn bovenbeen. Ik schonk er eerst weinig aandacht aan, totdat ik ’s nachts badend in het zweet wakker werd met een enorme plek op mijn been. ’s Ochtends was het nog erger en toen ben ik toch maar naar de dokter gegaan.’ Glimlachend: ‘Ik heb de ‘eer’ de eerste binnen Steinweg te zijn die door een giftige spin is gebeten! Uiteindelijk heb ik twee weken in het ziekenhuis aan antigif gelegen. Gelukkig heb ik er niks aan overgehouden!’

‘Een ongeluk zit in een klein hoekje.’

Clubkampioen

Ook in zijn privéleven is Raymond een belangrijke schakel. Hij is vader van drie jongens en één van zijn zoons heeft een beperking. ‘Hij heeft 24 uur per dag aandacht nodig. Dat kost soms enorm veel energie en kracht’, zucht Raymond. ‘Dat heeft z’n weerslag op ons gezin en het leven van mijn vrouw en mij.’ Maar toch blijft hij positief: ‘We zijn bezig met een psychosociale hulphond die mijn zoon gaat ondersteunen. We hopen dat hiermee zijn wereld wat groter wordt. Daar verwachten we veel van. Hopelijk krijgen wij dan ook weer wat meer vrijheid.’ Bijvoorbeeld om nog meer te jeu-de-boulen, want dat is al 15 jaar een goede uitlaatklep voor Raymond. Hij werd zelfs al eens clubkampioen. ‘Daar kijk ik elke week naar uit. Dat is echt mijn uitje.’ Ook bij Steinweg is iedereen op de hoogte van zijn thuissituatie. ‘Het gebeurt wel eens dat ik met spoed naar huis moet en dan heb ik geen tijd om uit te leggen wat er precies speelt. En dat hoeft dan ook niet. Iedereen begrijpt dat ik meteen weg moet. Die betrokkenheid vind ik écht geweldig…’

Chocokenner

Voor de deur staat de ‘bedrijfswagen’ van Raymond: een elektrische golfkar waarmee hij zich over de terminal verplaatst. ‘Ik moet soms overal tegelijk zijn. Doe ik dat te voet, dan loop ik elke dag minimaal tien kilometer.’ Maar voor een rondleiding maakt hij graag een uitzondering. We wandelen langs de silo’s en containers naar de gekoelde opslag en van de bulkloods naar de kamers voor ongediertebestrijding. Raymond legt haarfijn uit wat er precies allemaal op de locatie gebeurt. ‘Hier worden de vrachtwagens gevuld, daar checken we de balen op schade, verderop nemen we monsters… En dit is onze ‘kruidenierswinkel’, zegt hij met een knipoog. ‘Hier liggen kleine partijen cacao van hogere kwaliteit. Vooral voor chocolatiers en speciaalzaken die vaak zelf de zakken komen halen.’ Door de jaren heen is Raymond een echte kenner geworden. Hij weet precies welke cacao waar ligt, waar het vandaan komt en wat de kwaliteit is. Hoewel hij de hele dag cacao ruikt, kan hij ook nog steeds genieten van het eindproduct. Zijn lievelingssmaak laat zich raden: ‘Puur, natuurlijk. Donker, met zoveel mogelijk cacao!’

‘Donker, met zoveel mogelijk cacao!’